Tahta penceremden dikizliyorum hayatı güneşsiz günlerde
Evden hiç çıkmadan.
Bir bir geçiyor herkes sokağımdan,
Kalabalıkları daha da kalabalıklaştırmak için.
Koşar adımlarla yok oluyorlar gözden
Bir köşede sensizlikle boğuşuyorum ben de akşama kadar.
Her defasında yüzüstü kapaklanıyorum düşlerime.
Faili meçhul bir halde.
Ölü uyanıyorum sabahlara.
Sen..
Sen derin mavi ayazların serin suları,
Sen yeşil gökyüzünün bize yağdırdığı.
Bütün umutların anavatanı
Zamanın aydınlığı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder