vapur yanaştığında da atlamayanlar

saniyeler oklar, dakikalar ağır silah
saniseler küçük iğne uçları gibi sivri ve çoklar

iki büyük problemim var 

bir tanesi günümüz derdi, medeniyetsel kaygılar

diğeri daha masum 

çocuklukla, eski yazlarla falan alakadar.

biz, baktığı her yerde bir gemi geçişi arayanlar

hep en kötüyü görür

haline üzülür 

ama kimine de göre üzülemez üzdüğü kadar.

biliyoruz bulaşık yıkamayı falan 

en çok üşendiğimiz şey akbil doldurmak 

hareket etmek istediğimiz zaman.

ayaklar yere basmıyor

havlular temiz değil,

bu otel evimiz değil.

ortada bir ev yok, her yer evleşiyor

müzik listeden karışık değişiyor

rahat bir uyku için televizyona dokunmayanlar

telefonu ilk önce hangimiz kapatmayanlar

ve geceleri tüm mutsuz horlayanlar
saat bir buçukta, kurtuluş’ta,

sıcak bir duş için 

şimdi neler yapmayanlar?

Olmadı

Benim de ideallerim vardı,şimdi ise 06.50'ye kurulmuş eski bir çalar saatim var.Not defterim ve eski bir masam da dahil bunlara.Söylenmemiş sözlerim de olmuş olmalı.-Konuş o zaman.Tamam İsmet abi niye kızıyorsun ki.Nasıl olmuş peki.Ne olmuş buraya gelmem mi ? Yok tek başıma değildim ben.Kimlesin peki ? Sorun orda işte hiç kimseyleyim,yani biri olsa belki değişir her şey di mi ? Hayır ben istemiyorum kimseyi.Aslında çevremde insanlar olsa. Belirli kurallım olurdu.Beni kendimden uzaklaştıran ama sana yaklaştıran şeyler,belki yalnız olduğum anlaşılmazdı.Kimse sormazdı belki sandalye boş mu diye,abi iki tane daha atayım da bir kilo olsun demezdi belki pazarcılar.Tek kişilik mevresim takımlarım olmazdı belkide.Çalar saatle değil senin sesinle uyanırdım.Büyük ve güzel pazar kahvaltılarımız olurdu,o zaman düşünmezdim ama afrika ve çevresindeki kıtlığı.Kapı önünde ayakkabılar dizili olurdu.Arkadaşlar olurdu sitem eden,gece gelen,erken giden.İki kişilik olurdu herhangi bir salondaki biletler.Güzel bir oturma odam,daha üst katlarda bir evim,yaz tatili planlarım olurdu belki.Düzenli bir işim,ara ara edilen kavgalarım olurdu.
Tek başına içilen gecelerim olmazdı o zaman.İsmet abi de olmazdı sanırım.Bunların hepsi hayal bile olabilirdi.
Ama olmadı.

tüm mutsuzluklarımızı birleştirince ortaya kocaman bir mutluluk çıkıyordu

korkularıyla yüzleşemiyor insan çocukluğu ağaçlara takıldığında

kıyısında ateşler yanan sahil kasabasının 

tek gecelik, toz halinde küçük poşetlere konmuş iskeleleri

ikimize de yalnızlığımızı gösteriyordu 

hem de parmakla; ayıptır.

üşümüyorduk ama ikimizdik

ay en çok sana yansıyordu doğduğunda

kanlı tutulmalara karşı pek direnemedik

düşününce az zamanda ne çok yer gördük 

sevgimizi dövdük, otellerde ağladık

oysa birbirimize ettiğimiz her kötülüğü

her yalanı; yani tüm mutsuzluklarımızı birleştirince

ortaya kocaman bir mutluluk çıkıyordu; biz olmak

geç anladık

küçük şişelere konmuş sevgili özleminle

beni elbette ki anarsın

bir yandan yücesin, büyüksün

diğer yandan en çok kalbime yüksün

ama nasıl sevdim ben seni

hani tenefüsü bekler gibi

ilkokuldan hatırlarsın

ikimiz için doğru bir zaman olmayacak

ne zaman bir araya gelmeye çalışsak 

dünyada çok kötü şeyler olacak

mesela seller, depremler ve doğalgaz patlamaları

mutluluk için söylenen beyaz yalanlara kan bulaştı; şimdi tabutumu taşıyorlar

güzel annem,  güzel kardeş, güzel sevgilim

hanginiz hanginizsiniz pek emin değilim

hayallerim geçmişte kaldı,

kanıma umutsuzluk karıştı 

siz de umarım bir gün beni affedin.

Yalnız ölenler için

Bir susam tanesiydik,içimiz kırıldı

Kırıldı da parçalarımız en masum günlerde kaldı.

Sevemedik bir daha geceleri;

En güzel sohbetler geçmişte kaldı.

Çalmadı bir daha kapılarımız;

Çünkü,bütün dostlar toprağın altında kaldı.

Yerine gelmedi hiç bir dilegimiz;

O heyecan dolu hevesler kursağımızda kaldı.

Kalbimiz açılmadı bir başkasına daha;

içinde yeri doldurulamaz bir boşluk kaldı.

Gerek kalmazdı belki tanımadıgımız insanlarla saatlerce konuşmaya;

Kulağımız bir dost sesine hasret kaldı.

Beraber içilen gecelerin yerinde;

Bir daha asla aynı tadı veremeyecek kadehler kaldı.

Başımız alıp da gidemedik bir türlü;

Aklımız hep o hasretle özlenen günlerde kaldı.