Ali

19 Temmuz 1936 yılında
İspanya’da Franco’nun bizzat katlettiği bir çocuktum aslında
Fransa’da 1968 yılında öğrencilerin fırlattığı kaldırım taşı bir parçamdı sanki
Çok dillerde seslenildide
Hiç birinde dönüpte bakmadım
Ne vakit özgürlük dense
Akla geldim parça parça
Bi vakitler Led Zeppelın diye bağırdım !
Bi vakitler Neşet Ertaş ile ağladım !
Ben yolunu şaşırmış göçmen kuştum
Ben kör olmasına rağmen kızılı görüyordum
Ben Can Yücel’e yolda çarpan adamdım
Hani şu küfür işitse gülen !
Uzun bir bina idim
Ağaçlara imrenen
Bir ağaç idim
Up uzun bir bina için kesilen.
Koştum sanki bir ömür
Koştum sanki buydu ömür
Ara ara aklıma düşer o kasaba
Kanlar içindeki annesine masal okuyan Alfredo
Ben kaçamadım
Gözlerim açık yaşadım
Dehşetin her dakikasını görmek zorundaydım..
Ben köhne bir meyhaneydim
Damarlarında orospular gezen bir meyhane
Koridorlarım kusmuk..
Buna rağmen yaşamakta..
Ben bendim
Benim adım Ali idi
Benim adım çiçekti
Bana seslenme bunlar ile
Sen bana sadece insan de !

kafalarda çiçekler açmış