görülmedi 8

sokaklarda delice bir kutlama var mı yok mu bilmiyorum. şimdi şu saatte şehrin burasında olmanın şehrin orasında olmayla bir farkı var mı bilmiyorum. su kış günü şu saatte sokakta kalan çocuğun acısını,  derdini, hayali (var mıdır acaba) öfkesini bilmiyorum. eve işsiz dönmek zorunda kalan adamın cebinde kalan umudu bilmiyorum.

yaşamak alışmaktır demişti bir şair biliyorum. birde her geçen gün körelen vicdanımı biliyorum. her gün görüyoruz o insanları şehrin sokaklarında, meydanlarda, banklarda, parklarda, atmlerde (ne ayıp değil mi) ve gözgöze gelmemeye çalışıyoruz genelde, adımlarımız hızlanıyor hatta bazen yarım ağız bir dua yada 1lira belki dertleniyoruz biraz sonra 'ben ne yapabilirim ki' diye bir yalan uyduruyoruz vicdanımıza arkamıza bakmamak için ve bu döngüyü o kadar sık tekrarlıyoruz ki körele körele ne vicdan kalıyor ne.....

sonra oturup bir şeyler yazıyoruz bunun üstüne tüm yavsaklığımızla vicdanımızı (ki eğer hala kaldıysa) rahatlatmak için  (ki böyle birşey mümkünse