Geçmeyen zamanlar

Sonra vakit geçti biraz, gündelik telaşelerden, arkadaş sohbetlerinden,evde vakit geçirmekten, yeni insanlar tanımaktan sıkıldık.Yine dönüp birbirimize baktık. Aynı şeyleri gördük ama korkmadık, korktuk da belki de ama belli etmedik. Yine aynı şeylerin bizi üzmesinden. Zihnimizde yarattığımız ve hiç olmayan gerçekliklerden korkardık. Bi süre dinlenip soluklanırdık. Göz göze gelmememiz lazımdı, ötesi berisi yok o zaman yine mahvolurduk. Eğer yine değseydi kanlı gözlerimizden bedenimizin sureti. Gene uykuya dalarken düşünürdük sadece birbirimizi, ve ya başka bir bedende kaybolurduk.bSabahlar daha kötü bir başlangıç olmazdı belki de biz sadece birbirimizin olurduk.

Unutulurdu tüm bunlar, tüm günahlar affedildiğin de belki, avucumuz da bir başkasının elleleri olmasaydı. Geri dönüp bakmazdık maziye belki, o hasretle özlenen günler çok uzakta olmasaydı. Mesafelerin bir önemi kalmazdı belki de, o son öpücük resmine konmasaydı. Yaşanmasaydı keşke o ilk heyecan, her şey ilk günkü gibi kalsaydı demeseydik. Her zaman dinlediğimiz o hüzünlü şarkılar daha bir ağır gelmezdi belki de biz hiç bir araya  gelmeseydik. Farkında olmadan da bitebilirdi her şey, aynı şeyleri göremeseydik. Bir daha hayalimize bile gelmezdi mazi, zamansızlık yayılmasaydı  dört bir yana.Unutulurdu o gözgöze geçen geceler hiçbiri o kadar uzun sürmeseydi.

ruhi

neyi anlatacağınızı bilmediğiniz zaman yapılacak en klasik numara kendinizi anlatmaktır. kendini anlatmak kolayda nereden başlayacağınız biraz sıkıntı ben hep burada takılırım. nereden başlayacağım bazen o kadar büyür ki kafamın içinde hikayeyi defalarca kurgulamaktan bitap düşerim. nasıl anlatsam daha etkileyici olur? acaba şu kısmı da katsam sıkılırlar mı? olay nerede düğümlenir? düğümleri nasıl açarım? nerede bitsin?  -ve samimiyet ölür. ve yine ne gariptir dünya'yı onun kurtaracağı söylenir. böyle bir şey mümkünse. denedim hakim bey defalarca samimi olmayı denedim. şimdi kendine bile yabancı bir adam olsam da (bu serzenişte bile afili sözler, samimiyete bak) ama cidden uzun bir süre samimi olmayı denedim. zamanla öğrendim sonra, samimiyetin kaybetmek olduğunu spor müsabakalarında şerefli ikinci olmak gibi bir şey samimiyken kaybetmek. çünkü bu hayatta kimse sizi dinlemiyor.siz sizi anlattıkça önce soranlar sizden soğuyor sonra siz kendinizden soğuyorsunuz -ulan acaba bende mi bir bokluk var diyerek. zeki olanlar bunu daha önce anlıyorlar herhalde, ben biraz geç anladım. herkes sizi bir eklem olarak görüyor, hayatına sizi eklemlendirdiği ölçüde değerlisiniz. soru sorarken bile duymak istediği cevabı almak için soruyor, gerçeğe kimsenin tahammülü yok bu çağda. işe yaramıyorsanız yoksunuz, gerçek işe yaramıyorsa yok. mesele bu kadar basit işte doktor. bu yazdıklarımın kado'yu özlememle bir ilgisi yok ama bu saatte canım sıkkın. şimdi kim bilir ne yapıyor o dağ başında?

yön duygusu bitti

Kendi tabelasının gösterdiği yöne doğru seve seve dönüyordu her şey;

Bıyıklarım sana,

Ağaçlarım kuzeye;

senden kopan bıçaklar tam da kan pompaladığım noktaya. hiç şaşmaz

13 yaşımdan beri edebiyat seviyorum ve farkettim ki 

son iki üç yılın en alengirli hikayesiymiş aşkımız, ne yazıkmış,

dünyaya fırlatılışımın bilmemkaçıncı yıl dönümünde hatırlaladıklarım

fırlatma platformunun üzerindeki morluklar ve

hızını güzelliğinden aldığıydı fırlatıldığım mancınığın.

ama bu şimdi bitiyor, bu dünya uykum

oysa ben çocukken her boş vaktimde kuşlara bakarak uyurdum;

ev boşaldığında balon vuran havalı tüfekle hafızama kazıdığım her kuşu vururdum.

kayıp günler günlüğü

Hakkınız yoktur kimsenin görmediğini

Bilmek istemeye.

İçinde bulunduğunuz durumdur, sizi bana yaklaştıran,

Benden uzaklaştıran 

ve sonunda nefretin geri dönülmez yanlışlarına düşmenizi sağlayan. 

Zaten yolunu kaybedecekti herkes

Hatta belki ilk önce ışığı en kuvvetli olan. 

Çünkü hikayenin o kısmında, bazı titrek mum ışıkları

Ve şehrin tüm aklı kaçıkları aynı meydanda

Büyük bir led ekrandan geçişini izleyecekler,

Onursuz ama çoktan yazılmış hayatımın.

Bir seslenişten bahsetmiyorum asla yanlış anlaşılmasın

Bahsettiğim, sadece gece olduğunda büyüyen endemik bir tür gibi

Sadece geceleyin büyümüş bir geleceğin başlangıcıdır;

Çünkü o gecelerden birinde büyük puntolarla olmasa da madde madde açıklanmıştı başıma gelecekler gün doğmadan,

Bir gastenin 'mütevazi büyüler ve futbolcular için astroloji' adlı köşesinde. 

Kim vurduya giden şey sadece bazı tatil planları değil hayatta mesela huzurumuz da biraz evvel buradaydı

Islak çıplak ayaklı çocuklar tahta iskelelerde koşturmayı hiç bırakmasın istedim, 

Güneş batacak gibi yapmasın da plaj arılarla dolmasın istedim, şehre dönmemeliydim,

Memnundum misafir olmaktan hatta bunun için para bile ödedim

Yine de anlayamadım, sıcağın verdiği mutluluğu;

Denizin aslında çarşaf gibi olmak zorunda olmadığını,

Ayaklarımı niye bu kadar önemsediğimi hiç anlayamadım, 

Anlatılmadı hiçbir antik yunan tanrısı tarafından.

Zıtlığın büyüsüne kapılmamak lazımmış onu anladım ama 

Helal olsun bana.

Kendimi kucaklamak istedim kendi kollarımlan.

2004 şubat

İstediğin gülleri çalamadın bahçenden

Şimdi kendini suçluyorsun da

O gülleri sana dikmedi kimse

Sen sana dikileni sevmezdin zaten gözün fazla toktu

Sana senden doğrusu yoktu

İkinci ismini unuttuğun sınıf arkadaşların

Doğum günlerinde sana çorap alırdı

Sen kimseye gülmedin bile

Annen bacaklarını ovardı, annen sana gül gibi bakardı

Hepsi birden gitmedi ya

Çoraplar vardı ya, hani çoraplar

Şimdi aniden aldığım kararlar var, 

seçim yaptın ya ilk kez hayatında

Hadi arkasında dur bakalım;

Küfür et sarhoş ol sıkılmadın mı hala

Adam ol, ama adam demeleri için değil

Kendin için

O şekilde unut varlığını bazı iki hecelilerin,

Zarardan başka bir şey vermeyenlerin,

Göğünü toprağını bilmeyenlerin

Sana mı kalmış zaten amına koyduğunun dünyası da

Sen kendine çalış, kendini sev, kendini döv

Kendindir bulabileceğin en doğru yön

Bırak anneyi kadını ortaöğretimdeki gülizar hocayı

Bir kendini gör bir kendine dön

İhtiyaç duyduğundan mı sandın gözlerin

Sana senden gayrı sen mi vardın

Sırf genetikle mi bizi bir arada tutardın

İhtiyacım yok yalana, yalandan bağlılığa

Ben bazen kadın, bazen deniz
Bazen de balık tutardım
Sana tutulduğum gün yeteneksizce utandım

Unuttuğum

Dünyanın duvarlarına çarpıyor bütün umutlarım,her şey ve herkes ahir zamanın kıskacı arasında.Son nefesini verirken çırpınan bir balık gibi zaman,herkes bir oltanın ucunda.Ben mi ? ben ne istiyorum ki ? Ne bekliyorum,yağmur düşerken damları ardına çocukluğumun yırtıklarından su giriyor içeriye.Koşarak uzaklaşıyorum.Arkama bile bakmıyorum.Bütün sorunlardan böyle kaçtım ben işte,okulu da böyle bıraktım zaten.Sigarayı saymazsak çoğu şeyi bıraktım sayılır.Sevmeyi,özlemeyi,yaşamayı.Elim sigaraya uzanırken, karşımda duran güzel bir kızın kalbimi gereğinden daha fazla zorlamasını unuttuğum geldi aklıma.Sonrasın da sevmeyi unuttum.Sonra çocukluğum,annem,babam,lise yıllarım geldi aklıma,bir daha aynı tadı vermeyen sofralar.Babamın dört numara gözlükleri,gereksiz merasim ve samimiyetle geçen lise yıllarım.Bir sigara daha yaktım çünkü özlemeyi unuttuğum geldi aklıma.Başın dik gezebilmeyi özlediğim,zihnimi tırmalayan anlamsızlıkların acıları geldi sonra.Bir dost sesine hasret oluşum.Tek başına kadehi masaya vuruşum,samimiyetsizlikten uyuşan ellerim,içten bir kelama duyduğum hasretin eksikliği.Son sigaramdaki o acı tat geldi aklıma,Sonrasında yine yaşamayı unuttuğum.

Öldi mu

İnsan insandan soğuyordu

Bu konuda herkese hak veriyordum 

Ama gündüzün en yorgun perdesi 

Hep benim odama indi

Oda diyorum, perde diyorum 

Sen de anlıyordun bazı şeyleri

Ben tekmeleri kendime atıyorum.

Sen kendine tükürüyordun

Yoruluyordun artık göğe bakınca

Göğü odandaki ayna mı sanıyordun

İşte Romatizma tam da burada

Sıkıldım insandan bir seni özlüyordum

Özlüyordum ama -sen de biliyordun-

Artık seni istemiyordum

Hayat diyordum,

Sen karma diyordun

Karmayaydın beni daha fazla, yoruyordun

Durum buydu sevdiğim, 

hayat da bir şekilde bu

Ben senin ne hallerini gördüm 

artık sence umrumda mu?

Biliyordun görüyordun ve arttırıyordun

Yaşadıklarımız o kadar da bir babanın sonucu mu?

Bizim elimizde

Yok olmakta var sonunda
Ya da sevdaya tutunmak,
Tutunup da bırakmamak o güzel günleri.
Hiç yaşamamak bile mümkünken
Hayal etmek bile can acıtmıyorken,
İşliyorken tüm zamanlar birbiri ardına
Ellerimiz hala can çekişmiyorken başka avuçlarda
Düşlerimiz de ölmekte bizim elimizde;
Yanyana ölmekte.

O zaman unutunulacak belki tüm acılar
Uğruna yağmalanmış bütün kalpler duracak.
Sessiz bir karanlık saracak her yeri.
Tel tel dökülecek her yere yalnızlık;
Gün ağırırken şafağın koynunda.
Göz yaşlarımız hala karışmamışken başka kadehlere.
Düşlerimizde ölmekte bizim elimizde;
Yanyana ölmekte.

yaz geçer

En coşkun çağıydı suyun

İnemedim arabadan, kaldım

Önceden haber edilmiş her şeye karşılıksız inandım

Mavi bir muhabbet kuşuna;

İkinci kattaki güzel komşuma 

Ellerini her bacaklarına koyuşuna

Turuncu paketler aldım.

Bak bu duvar rutubetten

Bak bu tüfek dün geceki nöbetten

Şu an aşağı düşüyorum

Bunaldım da İttim kendimi, 

hiçbir anlam ifade edememekten. 

Biz belki seninle bir sahilde tekrar oturmayız, oturmayalım.

Belki benimle bir daha o kadar çok ilgilenmez işportacılar

Sorular sorulduğunda kaçmaya başladığın cevaplardayım 

Sende benimkinden çok daha büyük bir acı var. 

O an ki anlamlar

Çok çarpık zamanlar bunlar

Ya öleceğiz ya seveceğiz

Ya da en basitinden gideceğiz bu diyardan

Gitmenin çözüm olmadığını bile bile

Yeni bir güneş doğacak belki de ayrıldığımız vatanımıza

Kavurcak her yeri masmavi ölümler

Derinlerden gelmeyecek bir ah sesi

Duymayacak kimseyi o an insan

Tek başına duygularına sarılı halde ölü bulunacak

Faili meçhul bir ölüm saracak her yeri

Aslında yine yaşanacak aynı şeyler

Yine aynı şekilde devam edecek hayat

Kimse anlamayacak bir suratta neler asılı olduğunu

Herkes sadece işine yarayan şeyi alacak ömründen

Yalnızlığın dayanılmaz kasveti indirilecek yine daha yeni sarmalanmış rafından

Unutulmayacak o zaman en güzel anlar

Akan kanlar kurumayacak,hala yaşanacak özlemi bazı şeylerin

Yine gelecek..

Faili meçhul duygular saracak her yeri